Erhmerghed

Ik kom een verjaardagskaart van een jaar geleden tegen waarop staat dat ik nu toch echt aan het grote leven begin. Een jaar verder en het grote leven laat lang op zich wachten. Zou het plotsklaps inslaan als een granaat? Dat je op een dag voor de spiegel staat en dat er dan een briefje op je voorhoofd zit met daarop: 'volwassen' (in spiegelschrift natuurlijk). Of sluipt het juist langzaam in je, geleidelijk en onopgemerkt, de letters die verschijnen vanzelf op je voorhoofd, steeds duidelijker. Ik denk toch echt het laatste, het eerste lijkt me onlogisch. Bij sommige mensen sluipt het er überhaupt niet in maar blijft het op de achtergrond staan wachten, tot je dood bent. En dan zegt het ineens: goh, jammer, die had best volwassen kunnen zijn. Then again, wat heeft volwassen zijn nou voor waarde, wat betekent het? Betekent het dat je minder lacht en meer piekert? Betekent het dat je niet meer speelt maar wel werkt? Ik blijf spelen, mijn leven lang, alleen zijn de poppen verandert in mensen en de legoblokjes in studentenkamers op internet. Het is niettemin een vreemd spel, waarbij niemand wint of verliest. Uiteindelijk heeft het toch ook niet echt een duidelijk doel, behalve misschien 'geluk'. Ook weer zo'n ongrijpbaar en abstract begrip. Wanneer ben je nou gelukkig? Iedereen schikt zich zo goed mogelijk naar zijn situatie om zichzelf vervolgens met een twijfelende voorzichtigheid 'tevreden' te noemen, maar geluk? Schreeuwen uit je raam dat je gelukkig bent gebeurt toch eigenlijk alleen in films, en dan ook nog eens in slechte films. Nee, geluk is overgewaardeerd. Het is onhaalbaar. Geniet nou maar een beetje in plaats van steeds proberen gelukkig te zijn. Als ik dat zo teruglees denk ik: gatver wat ben ik een chagrijnige ouwe zak. Op 18jarige leeftijd. Natuurlijk ben ik gelukkig! Ik zou het wel uit het raam willen schreeuwen! Maar misschien doe ik dat nou ook maar weer niet, voor je het weet zit je tot je kruin in zo'n slechte Nederlandse film over knuffelmarokkanen die trouwen met Nederlandse meisjes. Ach ja, ik denk wel dat het grote leven je een beetje overvalt. Ineens het besef dat je toch echt het heft in eigen handen moet nemen, dat niemand anders het voor je beslist, het voor je doet. Geen mama en papa meer die even een handtekening zetten op een briefje en dat je dan weer een dagje thuis kunt blijven. Soms krijg ik er zo de kriebels van dat ik alles maar laat voor wat het is. Het stagneert alleen zo, op 'n gegeven moment. Moet toch weer even wat tempo in zien te krijgen, anders houdt 't straks nog helemaal op met bewegen! Maar ook dat komt vanzelf, daarvan ben ik overtuigd.