a campflight to Lowlands Paradise

Ik word wakker gekookt in een tent, waar het minstens 35 graden is, omdat de zon er al ongeveer 2 uur op staat. Dus ik vlucht de tent uit, snel wat kleren aantrekkend, om er vervolgens buiten achter te komen dat ik m'n vestje achterstevoren aanheb. Nog half in slaap, struikel ik over een scheerlijn van een van de tenten van m'n vrienden, en plof zo in het groepje vroege vogels dat rustig hun eerste (of waarschijnlijk tweede) joint zit te draaien. Het is half negen 's ochtends. Dit is hoe men opstaat op Lowlands.
'Hee Robrish, paas die J nou eens door man...'
Ik pak een krantje en ga er op zitten. Het is de 2e dag en bijna al onze stoelen hebben het al begeven. Er waren een stuk of zes stoelen mee, en daarvan is alleen degene die het lekkerst zit nog heel. De eigenaar wil dit graag zo houden en leent het ding dus ook liever niet uit.
Mijn tip voor Lowlands 2010: Neem GEEN stoeltje mee! tenzij je heel graag wilt dat 'ie kapot gaat. Dit terzijde.
Tijdens het ontbijt begint het optredens kiezen. Het valt zwaar om de ene artiest boven de andere te verkiezen, maar er willen wel eens concerten tegelijk vallen. Na veel geroep van: "wie gaat er naar Squarepusher?!" en "Hee! Hee jij, eeh, jonne, john! Ga je mee naar de Arctic monkeys?!" en dat soort ongein, is het voor sommige mensen tijd voor het eerste optreden. De optredens zijn onbeschrijfelijk. Daarom ga ik me daar ook niet aan wagen. De dag verstrijkt prettig, langzaam, dan weer snel.. met 2 pakjes sigaretjes en een toren van bekertjes omdat je je toch al snel verkijkt op de prijzen. We liggen op het gras naast de Grolsch tent te luisteren naar Patrick Watson. De zon schijnt en het is te warm om ook maar even een biertje te gaan halen. Merel is kwijt en Robin ( lees: Robrish) is te stoned om meer geluid uit te brengen dan een gnuivend gelach, tussen onze lome zinnen door. Soms kijkt er eens iemand op z'n mobiel, om tot de conclusie te komen dat hun volgende optreden al een kwartier geleden begonnen is.
Er wordt nog heel wat geblowd en gedronken, gedanst en gejuicht, gezoend, geneukt, getript, gegeten en gefeest.
Het is elf uur en na vele optredens zitten we brak bij onze tent. Sommige gaan naar bed, anderen draaien nog een J'tje (of 3) voordat ze naar de Crookers vertrekken. De Crookers beginnen om 3 uur en ik moet en zal er heen. Er wordt monsterlijk gedanst, tot het om 5 uur stopt en iedereen, te moe om voldaan te zijn, gaat slapen. Gek genoeg is het bijzonder afgekoeld, en ik kruip in een trui en een broek m'n slaapzak in, tot m'n vriendje me eraan herinnerd hoe bloedheet ik het vanochtend had. Bijna vergeten.

Woorden

Mooie woorden in een stille kamer
ze vullen de ruimte
ze botsen tegen de ramen
ze kruipen in de plinten
ze fluisteren door kieren
houd het op?
Stopt het?
Nooit. het stopt nooit.
gefluister blijft, gaat over in schreeuwen met een wanhopig crescendo.
De mooie woorden worden donker
verliezen hoop, licht en leven.
om uiteindelijk, door niemand begrepen te worden
te sterven zonder stem.
het lot.