Mooie woorden in een stille kamer
ze vullen de ruimte
ze botsen tegen de ramen
ze kruipen in de plinten
ze fluisteren door kieren
houd het op?
Stopt het?
Nooit. het stopt nooit.
gefluister blijft, gaat over in schreeuwen met een wanhopig crescendo.
De mooie woorden worden donker
verliezen hoop, licht en leven.
om uiteindelijk, door niemand begrepen te worden
te sterven zonder stem.
het lot.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten